Rozdział 1

Hej Wam! To znowu my! (nie ma sensu się przedstawiać xP). Chciałybyśmy Was serdecznie zaprosić na rozdział 1 naszej jakże zacnej opowieści. Miłej lektury i komentujcie!

-Oczami Kate-

    Przez cały lot marudziłam i na pewno byłam nieznośna, ale nie ja jedyna. Miu, która siedziała koło mnie, cały czas się wierciła i mruczała coś pod nosem, co w sumie było całkiem zabawne, bo ja wtedy warczałam, żeby przestała, a ona do mnie, żebym to ja przestała, bo ona czuje się oburzona i zniesmaczona tak "prostackim" zachowaniem, i ja zawsze po tym zdaniu wybuchałam śmiechem i jakoś się godziłyśmy... Ale co ja poradzę na to, że jestem taka niecierpliwa, a ten lot trwa głupie dwie i pół godziny?!

- Proszę zapiąć pasy. Podchodzimy do lądowania. - rozległ się głos kapitana i o mało nie wrzasnęłam ze szczęścia. Miu musiała mnie jak zawsze zgasić, bez tego to nie była by ona.

- Uspokój się, dzikusie, bo cię znowu odeślę do zoo. I co? Będziesz musiała znowu mieszkać z małpkami.

- I to mówi księżniczka, która mieszka wśród plebsu? To jest jeszcze dziwniejsze niż trzy oka koza jadąca wózkiem widłowym na środku Sahary. - odgryzłam się jej z uśmiechem. Ruda zaśmiała się cicho.

    Wylądowaliśmy i pędem wybiegliśmy z samolotu. Odebraliśmy nasze bagaże i pojechaliśmy do hotelu.

- Wspólny pokój? - spytałam.

- Nie, wspólny śmietnik. - odparła ironicznie.

    Ach, jak ja kocham tę jej ironie! Poszłyśmy do "naszego" pokoju, rozpakowałyśmy się i po pół godzinie zeszłyśmy na obiad.

-Oczami Miu-

    Zagłodzą mnie tu! - prychnęłam, obserwując uważnie tę "przepyszną" inaczej potrawę, którą zmuszona byłam teraz zjeść.

- Po posiłku możecie wrócić do pokoi, ewentualnie gdzieś wyjść, gdyż do kolacji macie czas wolny! - po usłyszeniu tych słów z ust wychowawczyni, rozległy się krzyki szczęścia i aprobaty.

- Fajnie, nie? - spytała mnie Kate, lecz nie byłam w stanie odpowiedzieć, gdyż poczułam się obserwowana. Rozejrzałam się dookoła wzrokiem oślepionego na szosie zająca i prychnęłam.

- Ciota się na nas gapi. - skinęłam delikatnie głową w stronę Daniela. - On coś knuję, mówię ci!

    Kate przewróciła oczami i westchnęła ciężko.

- Nigdy się od niego nie uwolnię. - mruknęła.

- Przynieść tasak albo siekierkę? - spytałam.

- A nie lepiej karabin maszynowy?

- Też prawda. To idę to wyrzucić i raszujemy na miasto! 

    Zrobiłam to, co miałam zrobić, oczywiście rzucając przy tym kilka pięknych, wulgarnych komentarzy po japońsku, a następnie po "odmeldowaniu" się wychowawczyni, opuściłyśmy hotelik.

-Oczami Kate-

    Spacerkiem doszłyśmy sobie do Waterloo Bridge, a wtedy rozpadało się, ale za bardzo się tym nie przejęłyśmy, bo my to akurat uwielbiamy deszcz. Poprawiłam torbę na ramieniu i spojrzałam na Miu.

- To gdzie idziemy najpierw?

- Hmm... Może na London Eye?

- Ok, ale jak my tam dotrzemy? - zastanowiłam się.

- Chodź, spytamy się kogoś. - chwyciła mnie za rękę i podeszłyśmy do dwóch chłopaków. - Przepraszamy, jak dotrzeć na London Eye?

    Chłopak, który nam odpowiedział, miał niski, lekko zachrypnięty, ale przyjemny głos.

- Musicie przejść przez Waterloo Bridge, potem mijacie King's College, skręcacie w York Road, idziecie prosto jakieś 500 metrów, skręcacie w prawo i jesteście.

- Ok, dzięki!

    Odeszłyśmy parę metrów, a mnie nagle uderzyło, że ja ich skądś znam. Odwróciłam się i zobaczyłam, że chłopaki patrzą na nas, a jeden z nich zdjął nawet okulary... Trąciłam Miu ramieniem.

- Ty wiesz kogo właśnie spytałaś o drogę?

- Nie.- spojrzała na mnie zdziwiona.

- Samego Harry'ego Styles'a z One Direction. - stwierdziłam, wzruszając ramionami.

- I ty nie piszczysz, nie skaczesz z radości ani nic?!

- Nie. Niby dlaczego miałabym tak robić? - spytałam, sama się sobie dziwiąc. Przecież ja ich uwielbiam, to powinnam piszczeć z radości, że jeden z wokalistów mego ulubionego zespołu, odezwał się do nas! Ja nigdy siebie nie zrozumiem, ale to już szczegół.

- Bo... a zresztą nie ważne. Chodźmy na ten London Eye.

-Oczami Miu-

    Kate to chyba porwali kosmici i dali mi jakieś klauno-podróbko-coś. No, bo przecież normalnie to by się na nich rzuciła jak Reksio na szynkę. Aż się nóż w kieszeni otwiera jak się na nich patrzy. Mniejsza z tym.

    Po wyczerpującej wędrówce, trwającej ponad piętnaście minut dotarłyśmy na London Eye. Ten koleś ma szczęście, bo jakby mnie oszukał to bym go znalazła i pobiła nawet na końcu świata. 

    Wczłapałyśmy się na tę całą "atrakcję", którą proponował Londyn, szczycąc ją swoją nazwą w członie i porobiłyśmy sobie całą masę słitaśnych, pokemoniastych foci, po czym opuściłyśmy cel naszej wyprawy
zaskakująco szybko.

- Miuuu. - usłyszałam nagle słodki jak zeszłoroczne ciastko głosik.

- Co? - prychnęłam. 

- Pójdziemy coś zjeeść? Głodna jestem.

- No ja niby też, ale wtedy musiałabym pomyśleć, gdzie iść. A myśleć mi się aktualnie nie chce.

- No, ale spójrz tam! Reklama jakiejś restauracji! - wskazała dłonią na znajdujący się obok plakat. - Jakaś promocja dzisiaj! Idziemy!

No, mamy nadzieję, że Wam się podobało, a swoją opinię wyrazicie w komentarzach. Chciałybyśmy też podkreślić, że MY jesteśmy tu we DWIE xP. Ale, ok. Komentujcie, a tymczasem DO ZOBACZENIA! Może już niedługo...